De afgelopen tijd heb ik diverse situaties meegemaakt die oude thema’s activeerden, waarvan ik verwacht (lees gehoopt) had dat ik hier klaar mee was.
Maandag – Schrijfchallenge
Taal is niet mijn ding, zodra het over woorden en taal gaat komen er direct vervelende stemmetjes en oude gevoelens van faalangst om de hoek kijken. ‘Je kunt niet schrijven, anderen kunnen het veel beter, waarom zou je het proberen, het heeft toch geen zin, houd je maar gedeisd’.
Dinsdag – opstellen jaarrekening bij de boekhouder.
Dagen aan het voorbereiden, alles controleren, nog een keer controleren. Ja ik leg alles trouw vast en omzetbelasting kan ik volgen, alleen inkomstenbelasting is echt een ander verhaal. Dat is voor mij net Russisch. En ja hoor in groten getale komen de stemmetjes weer uit donkere hoeken en gaten gekropen, ‘je doet maar wat, het is niet goed genoeg, anderen snappen dit wel, waarom jij niet?’ Diepe zucht.
Woensdag – collegiaal overleg over online marketing
Voor marketing heb ik geen opleiding gevolgd, wel heb ik meegedaan aan vele cursussen, challenges en webinars over dit onderwerp, maar ik weet nog niet genoeg vinden de stemmetjes. Bij het overleg met twee leuke dames verwacht ik dan ook dat weinig te melden heb, want zij zijn vast veel verder en ‘ik doe maar wat’.
Donderdag – controle van de beroepsvereniging
Weken van voorbereiding. Langzaam stijgt de spanning. En ja hoor ook hier zijn mijn oude vrienden faalangst en ‘niet goed genoeg’ weer van de partij.
Dit is slechts een greep uit alle voorvallen. Alleen er is iets essentieels veranderd ten opzichte van een paar jaar geleden. Voor het eerst kan ik nu voelen en ervaren dat het niet klopt. Het zijn maar gedachtes. Het zijn maar gevoelens. Het is niet wie ik ben.
Dit heb ik geleerd vanuit de ACT (Acceptance and Commitment Therapy) en dat geeft zoveel rust en ruimte.
Doordat ik in deze situaties uit het nare gevoel of de vervelende gedachte kan stappen, gebeurde er iets wonderbaarlijks. Voor eerst hoorde en zag ik de complimenten van anderen over mijn werk, kennis en kunde. Voorheen schreef ik dit toe aan toeval of ik bagatelliseerde het, waardoor het niet binnen kon komen en ik mijn eigen negatieve denkwijze en gevoel in stand hield. Nu kon ik de mooie complimenten horen en ervaren en dat geeft zo’n sterk gevoel van verbinding en dankbaarheid.
Herken jij dit soort nare stemmetjes en gevoelens van faalangst? Krijgen ze grip op je of kun je jezelf beschermen? Wat helpt jou in spannende situaties?
Laat je reactie achter. Of neem een voorbeeld aan Pippi.