Als je een missie hebt moet je zichtbaar worden. Mij niet gezien. Ik ben liever onzichtbaar en werk bij voorkeur een-op-een. Voor een groep gaan staan? Workshops geven? Op podium staan? No way!
Alleen ik wil de impact van baanverlies op de kaart zetten. Ik wil de aannames en taboes die leven rondom dit onderwerp doorbreken. Ik wil onderzoek doen, kennis delen, mensen helpen. En dat kan niet vanachter de coulissen. Hoe graag ik dat ook zou willen.
De beste remedie tegen angst is exposure, oftewel doen. Pak je angst vast en kijk hem aan. En dat is wat ik de afgelopen periode heb gedaan. Ik ben workshops ‘omgaan met baanverlies’ gaan geven om kennis te delen en mensen te werven voor mijn onderzoek. En ja dat was inclusief slapeloze nachten, knikkende knieën, knoop in mijn maag en niet te vergeten mijn belemmerende stemmetjes die schreeuwen ‘Doe het niet!’. En nu tien workshops later, begin ik het zowaar bijna leuk te vinden en krijg ik steeds meer complimenten van deelnemers.
Dit gaf mij voldoende vertrouwen om 2 februari j.l. een nog grotere angst aan te pakken: op een podium gaan staan. Onder begeleiding van Eva Brouwer en de aanmoediging van een groep fijne vrouwen mocht ik een 1 minuut pitch geven. Ik zat in de vierde pitchronde. Ik voelde me goed, totdat de laatste spreker van ronde 3 klaar was… De tijd stond stil, alles leek in slow motion te gaan. Mijn angst keek verschrikt om zich heen; ‘Is er echt geen uitweg meer?!’ ‘Ga je dit echt doen?!’ ‘Ben je gek geworden?!’. Met bibberbenen, dichtgeknepen keel, verkrampte handen, een op hol geslagen hart, heb ik het gedaan. Het is maar goed dat anderen aan de buitenkant niet kunnen zien hoe het van binnen te keer gaat. Ik vond het vreselijk, zo eng. Maar ik weet dat dit erbij hoort en de enige manier om er doorheen te komen is het vaker gaan doen.
Sterker nog ik heb zojuist een samenvatting van mijn onderzoek ingediend en als ik door de selectie heen kom, mag ik 11 mei a.s. een 3 minuten pitch houden over mijn onderzoek op een NtVP congres. Ik hoop dan mijn eerste onderzoeksresultaten te kunnen presenteren, maar dan is er eerst nog werk aan de winkel.
Vorige week vrijdag heb ik een afspraak gehad met mijn promotor en zijn we tot de conclusie gekomen dat de huidige 353 deelnemers nog niet genoeg is… Dat was slikken.
Ik heb minimaal 500 deelnemers nodig om echt een statement te kunnen maken en om de vragenlijst goed te kunnen valideren. Dus ik ga vol goede moed weer door met het werven van deelnemers en zorgen dat ik 11 mei de eerste resultaten kan delen vanaf een podium, en ja dat is inclusief bibberbenen.
Wil je mij helpen? Ben jij je baan kwijt en wil je enkele vragenlijsten invullen?
Klik dan hier.