I did it! Met knikkende knieën heb ik enkele weken terug een Amerikaanse onderzoeker gemaild en gevraagd of hij misschien met mij een symposium wil verzorgen op een internationaal congres volgend jaar zomer. Mijn promotor had mij al gewaarschuwd dat de kans op een ja nihil was, omdat Amerikanen zelden naar een congres in Europa komen.
Ik had me al schrap gezet en ingesteld op ‘geen reactie’, komt er ineens een mail binnen van deze goede man, dat hij dan waarschijnlijk in Europa is en graag wil meewerken. Flabbergasted. Soms komen dromen uit.
Nu mag ik volop in de weer om samenvattingen te maken en de hoofdlijn uit te zetten voor het symposium. Ingewikkelde kost, waardoor vermijding hoogtij viert vandaag. Dit moet gedaan worden, omdat het voorstel moeten worden goedgekeurd door commissieleden van het congres.
Aanstaande vrijdag heb ik weer afspraak met mijn promotoren over hoe we dit symposium het beste kunnen aanvliegen en de laatste punten bespreken voor de analyses van artikel twee over de risicofactoren van gecompliceerde rouw bij baanverlies. Begin volgend jaar kan dan ook dat artikel het publicatieproces in van ‘reviewen’ en afwachten, en komt er eindelijk ruimte voor het vervolgonderzoek. Zin in!
Deze ontwikkelingen houden wel in dat ik volgend jaar geen masterclasses WerkVerlies voor professionals meer ga verzorgen in Nederland. De laatste is op maandag 3 december in Utrecht: www.janskevaneersel.nl/masterclass-werkverlies/
Binnen Nederland begint de impact van WerkVerlies steeds verder door te dringen, zowel bij ervaringsdeskundigen, professionals, werkgevers als instanties. Mijn intentie is om dit in 2019 ook buiten de landsgrenzen te realiseren, te beginnen met het internationale congres volgend jaar zomer. Eerst nog langs de ‘nonnen’ in Vught om mijn Engels af te stoffen.