Een update voor de zomer begint.
Het afgelopen jaar is intens geweest. Het combineren van mijn eigen bedrijf, onderzoek doen en daarnaast twee dagen in dienst bij universiteit als docent, was pittiger dan ik vooraf had bedacht. Met name de piekbelastingen van veel nakijkwerk (niet het leukste onderdeel) in een korte tijd was heftig. Nu het einde van de grootste piek in zicht komt en de zomer voor de deur staat, voel ik eindelijk weer ruimte om te starten met een nieuw artikel voor het onderzoek.
Artikel 5, over negatieve cognities bij baanverlies, ligt nog steeds te wachten op de eerste beslissing bij het tijdschrift, al vanaf 31 oktober 2020. De gemiddelde wachttijd tot aan de eerste beslissing is drie maanden. Meerdere lieftallige herinneringen gestuurd, maar je kan hier weinig aan doen behalve geduld beoefenen en je focus op andere zaken leggen.
Artikel 6, over het latente deprivatie model van Jahoda, is eindelijk compleet. Althans alle onderdelen staan erin, nu mogen de heren er nog op schieten voor een laatste polijstbeurt, en dan kan hij hopelijk deze zomer ook voor de eerste keer na een tijdschrift.
Wat de resultaten laten zien in artikel 6 is anders dan ik had gehoopt. Al zitten er wel mooie aanknopingspunten in. Zo lijkt bijvoorbeeld de tijd die je besteed aan activiteit minder sterk samenhangen te hangen met emotionele stress, dan jouw evaluatie van de activiteit (hoe nuttig vond je het). Met vriendinnen heb ik dit weleens vertaald naar als jij worteltaart eten heel nuttig vind (en dat is het!) dan is worteltaart eten goed voor je mentale gezondheid na baanverlies 😉
Maar goed mijn zoektocht naar de heilige graal gaat dus door. Hoe komt dat de meeste mensen nauwelijks last heeft van emotionele stress na onvrijwillig baanverlies, terwijl de minderheid klachten ontwikkeld van gecompliceerde rouw, depressie, of een combinatie van hiervan? En bij die minderheid, wat maakt dan dat je richting rouw of juist richting depressie rolt? Ik ben er nog steeds van overtuigd als we daar beter onze vinger op kunnen leggen dat we zoveel ellende zouden kunnen voorkomen.
Ik wil deze zomer gaan starten met artikel 7. Dat wordt een casus beschrijving. Of beter gezegd, een samenraapsel van verhalen om een duidelijk beeld te schetsen van gecompliceerde rouwklachten na baanverlies. Ik heb al vele verhalen van (oud-)cliënten in mijn hoofd, maar ik wel graag deze beelden aanvullen met nieuwe verhalen. Daarvoor zoek ik een paar mensen die daarover met mij in gesprek willen gaan.
Ik zoek drie mensen die minstens 12 maanden geleden onvrijwillig hun baan zijn verloren, en veel last hebben van gecompliceerde rouwklachten.
Denk aan:
- Moeite om te accepteren dat je baan echt weg is, en je niet meer kan terugkomen, ook niet als…. (collega X vertrek, het management opstapt, etc.).
- Of een gevoel van boosheid en bitterheid over het onrecht dat jou is aangedaan.
- Of een gevoel van zinloosheid, en niet meer goed weten wie je bent zonder je oude baan.
- Of een combinatie hiervan.
Liever geen mensen die vooral last hebben van hun gezondheidsverlies, omdat voor het artikel de focus ligt op baanverlies. Ik wil graag (anoniem) enkele letterlijke woorden en uitspraken verwerken in artikel 7, zodat de droge materie tot leven kan komen.
Als je dat wilt, stuur mij dan een mailtje met kort je verhaal.
En ja daarnaast zoek ik uiteraard altijd nog mensen die onvrijwillig hun baan zijn verloren en mee willen doen met de vragenlijststudies voor mijn zoektocht naar de heilige graal:
– De dagboekstudie (studie 1)
– De cognitie studie (studie 2)
Dan rest mij om jou een prachtige zomer te wensen.
Geniet van de zon, de vrijheid en pas goed op jezelf.