Ineens viel gisteravond het kwartje dat ik weer in oud patroon was gestapt. De afgelopen periode voelde ik me vooral gestrest. Achter de feiten aan lopen, reactief handelen, en al lang blij zijn als je iets van je to-do-lijstje kan strepen. Niet okay.
De aanleiding waren enkele terloopse opmerkingen van mijn promotoren voor de zomer, ‘als je rond december de conceptversie af hebt, kun je in juni promoveren’, gecombineerd met de steeds terugkerende vraag van anderen ‘wanneer ga je promoveren?’.
Dit maakte dat ik mezelf een deadline begon te stellen, die steeds harder werd in mijn hoofd, en deze ook begon te communiceren ‘dec/jan is de conceptversie klaar’. Daarbij vergetend dat ik buitenpromovendus ben, en het onderzoek in mijn eigen tijd verricht naast mijn eigen bedrijf en baan als docent. Het plezier en de creativiteit namen af, terwijl de haast, druk en stress toenamen. Kortom tijd om de verwachtingen van anderen weer terug te leggen, en zelf te bepalen wat goed is voor mij en welke tempo daarbij past.
Het stellen van verwachtingen van anderen boven je eigen verwachtingen en behoeftes, is iets wat ik ook vaak bij mijn cliënten en studenten zie. De haast om naar de eindstreep te rennen. Het creëert ‘rupsjes-nooit-genoeg’. Het moet voortdurend meer, beter, en sneller. Terwijl de mooiste en waardevolle momenten juist gebeuren als je kan genieten van het proces en de kleine stappen die je zet. Die kleine stappen en zelfzorg is iets waar ik op hamer bij mijn cliënten, studenten, collega’s, familie en vrienden. Juist omdat het ook mijn (grootste?) valkuil is, herken ik dat gedrag snel.
Dus nee, ik weet niet wanneer mijn proefschrift klaar is.
Ik weet wel dat we na 10,5 maand wachten de 1e beslissing van het tijdschrift hebben gekregen over artikel 5 – negatieve cognities bij baanverlies. Het oordeel was een ‘minor revision’, oftewel kleine aanpassingen. Hij is opnieuw ingediend en ik heb goede hoop dat ze hem in de nieuwe vorm gaan accepteren.
Artikel 6 – de dagboekstudie – is na twee jaar bijna eindelijk gereed om ook voor de eerste keer te worden ingediend bij een tijdschrift. Alleen de discussie mag nog net iets scherper.
Artikel 7 wordt een conceptueel model voor rouwklachten na baanverlies gecombineerd met korte casus schetsen. De eerste pagina’s zijn geschreven. Nu ik mezelf ‘ontslagen’ heb van de deadline begint de creativiteit weer te stromen om dit verder uit te werken, en ga ik daar vandaag heerlijk buiten aan werken onder het genot van een cappuchino.
Mocht je het leuk vinden, vrijdag 15 oktober van 10.00 – 11.30 ben ik uitgenodigd voor de Walk & Talk in Barneveld. Je bent van harte welkom, aanmelden kan hier:
https://barneveld-kootwijkerbroek-voorthuizen.op-shop.nl/246/walk-talk/15-10-2021
En ja uiteraard zoek ik nog altijd mensen die onvrijwillig hun baan zijn verloren en mee willen werken met het vragenlijstonderzoek:
– De cognitie studie (studie 2)
Pas goed op jezelf en vaar je eigen koers.
Geniet van het weekend en maak er iets moois van!
Geniet van het weekend en maak er iets moois van!