Veel herkenning en dingen die ik vanuit het onderzoek kan onderschrijven. En ja ik zit in de weekenden vaak nog te werken aan het onderzoek. Soms voelt dat als werk, omdat het voor geen meter lukt en ik niet de juiste referenties kan vinden. En andere momenten is het juist heerlijk om te doen.
Trouwens, is iets alleen werk, als je ervoor betaald wordt?
Wie ben je nog zonder je werk?
Helaas een actueel onderwerp deze dagen.
Hoe kom je los van de narigheid van je ontslag?
Hoe kun je de focus weer leggen op een nieuw perspectief?
Als je sterk gehecht was aan je baan gaat dat proces niet over een nacht ijs. Wie ben je zonder baan en wie wil je zijn? Welke aspecten uit je oude baan zie je graag terugkomen in je nieuwe baan? En welke dingen kun je missen als kiespijn?
Gisteren voor de eerste keer sinds jaren een webinar gegeven over rouwen om baanverlies.
Werken voor Elkaar had het perfect geregeld. Zo luxe.
Ik moest wel echt wennen aan het ontbreken van sociale feedback. Af en toe schoot spontaan het onderzoek van Amy Cuddy door mijn hoofd, met haar sollicitatiegesprek ‘from hell’ omdat de interviewers geen sociale signalen afgaven aan de sollicitanten.
Prachtig omschreven. Helderheid uitgelegd door Jos de Keijser en Ellen Dreezens. Rouwen doe je met heel je lijf.
Rouw is als kauwgom.
Kauwgom slijt, langzaam maar zeker, maar zal daarna altijd een afdruk achterlaten.
In deze tijd wordt het belang het delen preprints van publicaties zeer duidelijk. Ellebogenwerk en angst dat anderen met de eer gaan strijken is naar de achtergrond verdwenen. Samenwerkingen op internationaal vlak als vanzelfsprekendheid.
Mini college voor internationale studenten van klinische psychologie is klaar. Paul had gevraagd of ik dat wilde doen, en uiteraard had ik al toegezegd voor ik mij realiseerde hoeveel werk dat is. Enthousiasme kan soms een hardnekkige valkuil zijn.
Even een update over het onderzoek ‘rouwen om baanverlies’. Het zijn vreemde dagen, het voelt zo onwerkelijk wat er gebeurt. Ik kreeg zojuist zelfs al een mail dat het internationale psychologie congres in Praag (ICP2020), waar ik mijn onderzoek mag presenteren, is verplaatst naar juli 2021. Bijzondere tijden.
Maar goed ik wil je toch een update geven en vooral het goede nieuws delen. Artikel 3 is geaccepteerd en zojuist gepubliceerd! https://aps.onlinelibrary.wiley.com/doi/full/10.1111/cp.12212
agenda loopt leeg, feitelijk zou er meer ruimte moeten zijn om de eerste volledige versie artikel 5 te schrijven en de revisie van artikel 4 op te pakken. Alleen al dagen het concentratievermogen van een goudvis, waardoor er zo weinig uit mijn handen komt, en uiteraard door alles afgeleid.
Hebben jullie daar ook last van? Wat helpt jou?
In elk geval de pomodoro methode maar weer van stal halen en concrete kleine doelen stellen.
Ik was van plan om het bij zes artikelen te laten voor mijn proefschrift.
Geinig.
Artikel 3 is nog ‘in press’, en wordt momenteel opgemaakt door het editorial team van de Clinical Psychologist. Echter de onopgemaakte ‘auteursversie’ heb ik vorige week al op ResearchGate geplaatst. En hij heeft nu al 50 ‘reads’, terwijl hij nog niet eens officieel gepubliceerd is.
Artikel 3 is geaccepteerd!!!Van Eersel, J.H.W., Taris, T.W., & Boelen, P.A. (in press). Reciprocal relations between symptoms of complicated grief, depression, and anxiety following job loss: A cross-lagged analysis. Clinical Psychologist.
Interessant artikel van Bregje Hofstede over de premier van Nieuw-Zeeland, Jacinda Ardern. Het zet mij aan het denken, hoever deze ingesleten culturele patronen als vanzelfsprekend worden aangenomen, ook door mij.
Wonderlijk. Artikel 5 gaat over de validatie van een vragenlijst, net als artikel 1. Waar ik bij het 1e artikel regelmatig weken bezig was om hobbels te overwinnen, vaak het gevoel had ‘help ik leer dit nooit’, is het nu vaak met 1 a 2 dagen opgelost.Promoveren is echt een leerproces. Drie jaar later kan ik in een maand waar ik de 1e keer een jaar mee bezig was. Bijzonder.