‘BaanVerlies is werkstressfactor nummer een. Of liever gezegd geenwerkstressfactor. Uit onderzoek blijkt dat zeker de helft van de relaties ernstig te leiden heeft als een van beide partners ontslagen wordt.’Iedereen gaat op zijn eigen manier om met verlies. De ene neigt meer naar hup schouders eronder en weer door. De ander neigt meer naar praten over het verlies en emoties ventileren. Daarin is geen goed of fout.
De huidige werkeloosheid is 3,51.000 mensen. Bijna net zoveel als de hele stad Utrecht.Voor veel mensen was hun ontslag was niet vrijwillig. Ziekte, reorganisatie, faillissement, arbeidsconflict etc. Ontslag kan leiden tot rouw. Bij sommige mensen zelfs zo hevig dat ze erin vastlopen. Hoe onverwachter en onrechtvaardig het ontslag wordt ervaren, hoe groter de kans op gecompliceerde rouwsymptomen.
Door de rust in deze periode begint het weer te borrelen, wat er nog allemaal nodig is rouwen om baanverlies op de kaart te zetten. Er is mooi begin gemaakt, maar we zijn er nog lang niet.Nog steeds krijg ik zo vaak te horen, rouwen om baanverlies, kan dat? Als je een nieuwe baan vind is het toch opgelost? Helaas was het maar zo makkelijk.
Tijdschrift vraagt voor artikel 2, risicofactoren bij rouwen om baanverlies, een ‘minor revision’. In het beste scenario had ik een ‘major revision’ verwacht, een fijne onverwachte verrassing.Ander tijdschrift vraagt voor artikel 3, relatie tussen rouw, angst, depressie, een ‘major revision’, oftewel ze zien er potentie in. Fijn. Artikel 4, een latente class analyse van rouw, angst, depressie bij baanverlies, ligt al weer bij de heren voor feedback. En kan hopelijk begin volgende jaar ook bij een tijdschrift worden ingediend.
Mijn laatste jaartje als dertiger. Wat ik hoop voor dit nieuwe jaar:- artikel 2, 3, en 4 publiceren- voldoende data voor een artikel over de dagboekstudie (artikel 6)- voldoende data om rouwcognitielijst over werkverlies te valideren (artikel 5)- vele mooie ontmoetingen met oude en nieuwe bekenden- meer workshops aan professionals en ervaringsdeskundigen mogen geven- de fijne samenwerking met mijn transitiecoaches, opdrachtgevers, klanten en natuurlijk de ‘heren’ voortzetten- mijn onderzoek internationaal presenteren (ICP2020 Praag!)
Oxytocine, ook wel bekend als het ‘knuffelhormoon’, hangt samen met sociale interactie en hechting. In een pilotstudie is het oxytocine niveau vergeleken bij mensen die een dierbare zijn verloren: groep 1 ervaart gecompliceerde rouwklachten, groep 2 depressieve klachten, en groep 3 geen klachten (controlegroep). Het was al bekend dat bij depressieve klachten het oxytocine niveau beduidend lager is dan ‘normaal’, dat werd hier opnieuw bevestigd. Maar ze laten ook zien dat het oxytocine niveau bij gecompliceerde rouw significant hoger is.
Het is weer bijna zover, de tijd van goede voornemens. Het probleem met goede voornemens alleen is, ze werken niet. Je probeert puur op wilskracht jezelf in een keurslijf te duwen en dat kun je prima even volhouden. Echte bikkels zelfs enkele weken tot maanden, maar dan schiet je vaak weer terug in oude patronen en gedrag. Dat komt omdat je jouw goede voornemens niet hebt gekoppeld aan jouw persoonlijke waardes. Om gedragsverandering tot stand te brengen heb je een hele mooie glimmende wortel nodig, die elke dag aantrekkingskracht op jou uitoefent, anders lukt het niet.
Werk is meer dan alleen een manier om geld te verdienen. Het geeft structuur aan je dag, sociale contacten, het gevoel nuttig bezig te zijn, identiteit, status, kansen, toekomstperspectief. Onvrijwillig baanverlies kun je behoorlijk van onderuitgaan en in verwarring raken. Wie ben ik zonder mijn oude baan? Wat gaat de toekomst brengen? Hoe heeft dit kunnen gebeuren?
De vitale arbeidsmarkt: gezond werken en lerenInstituut GakGenoten van een heerlijke dag. Zo fijn om medeonderzoekers te ontmoeten, die data ook zien als een snoepwinkel zien waar je mooie dingen mee kan doen.En Erik Scherder live in actie gezien. Wat kan hij geweldig presenteren. Zoveel energie, interactie, speelsheid, humor. Witte stof – de verbindingen in je hersenen – neemt af vanaf je 30e.
Maandag 20 januari mag ik voor DeBroekriem in Oss een workshop verzorgen samen met eventmanager Kim Lohstroh rondom mijn favoriete thema rouwen om baanverlies. Een thuiswedstrijd en dat ook nog op blue monday.Misschien moeten we dan beginnen met de blues luisteren, al ben ik niet thuis in dat genre, dus al iemand suggesties heeft graag. Of toch maar Brigitte Kaandorp met ‘ik heb een heel zwaar leven’. Die blijft ook geweldig.
Bijzonder om gisteren op het WAOP congres mijn werk in het Engels te mogen presenteren aan medewetenschappers. Zij kijken met een andere blik, dan de mensen uit de praktijk en de mensen die hun baan zijn verloren. Nieuwe stof tot nadenken. En ja er is veel ruimte voor verbetering beweert mijn innerlijke criticus bij hoog en laag. Maar doel bereikt, mijn eerste Engelse presentatie is een feit en het was leuk om te doen.
Preparing for tomorrow, the finishing touch. The more I practice, the more I want to tell, and ten minutes is over in the blink of an eye. Although I’m nervous, I’m also looking forward of having the opportunity to present my work in English for the first time. It is a nice and comfortable setting at WAOP, with more people who are presenting their work for the first time and great experts.
