agenda loopt leeg, feitelijk zou er meer ruimte moeten zijn om de eerste volledige versie artikel 5 te schrijven en de revisie van artikel 4 op te pakken. Alleen al dagen het concentratievermogen van een goudvis, waardoor er zo weinig uit mijn handen komt, en uiteraard door alles afgeleid.

Hebben jullie daar ook last van? Wat helpt jou?

In elk geval de pomodoro methode maar weer van stal halen en concrete kleine doelen stellen.

Ik was van plan om het bij zes artikelen te laten voor mijn proefschrift.

Geinig.
Artikel 3 is nog ‘in press’, en wordt momenteel opgemaakt door het editorial team van de Clinical Psychologist. Echter de onopgemaakte ‘auteursversie’ heb ik vorige week al op ResearchGate geplaatst. En hij heeft nu al 50 ‘reads’, terwijl hij nog niet eens officieel gepubliceerd is.

Wonderlijk. Artikel 5 gaat over de validatie van een vragenlijst, net als artikel 1. Waar ik bij het 1e artikel regelmatig weken bezig was om hobbels te overwinnen, vaak het gevoel had ‘help ik leer dit nooit’, is het nu vaak met 1 a 2 dagen opgelost.Promoveren is echt een leerproces. Drie jaar later kan ik in een maand waar ik de 1e keer een jaar mee bezig was. Bijzonder.

Donderdagavond 6 feb geef ik de voorlopig laatste workshop in Helmond voor mensen die hun baan zijn verloren. Daarna ga ik weer terug in mijn databubbel en aan de slag om nieuwe artikelen te schrijven. Tijdens deze meeting gaan we met elkaar in gesprek over rouwen om baanverlies, wat betekent werk voor jou, wat is (gecompliceerde) rouw, wat helpt en wat niet.

‘BaanVerlies is werkstressfactor nummer een. Of liever gezegd geenwerkstressfactor. Uit onderzoek blijkt dat zeker de helft van de relaties ernstig te leiden heeft als een van beide partners ontslagen wordt.’Iedereen gaat op zijn eigen manier om met verlies. De ene neigt meer naar hup schouders eronder en weer door. De ander neigt meer naar praten over het verlies en emoties ventileren. Daarin is geen goed of fout.

De huidige werkeloosheid is 3,51.000 mensen. Bijna net zoveel als de hele stad Utrecht.Voor veel mensen was hun ontslag was niet vrijwillig. Ziekte, reorganisatie, faillissement, arbeidsconflict etc. Ontslag kan leiden tot rouw. Bij sommige mensen zelfs zo hevig dat ze erin vastlopen. Hoe onverwachter en onrechtvaardig het ontslag wordt ervaren, hoe groter de kans op gecompliceerde rouwsymptomen.

Door de rust in deze periode begint het weer te borrelen, wat er nog allemaal nodig is rouwen om baanverlies op de kaart te zetten. Er is mooi begin gemaakt, maar we zijn er nog lang niet.Nog steeds krijg ik zo vaak te horen, rouwen om baanverlies, kan dat? Als je een nieuwe baan vind is het toch opgelost? Helaas was het maar zo makkelijk.