Zojuist het heuglijke nieuws mogen ontvangen, dat mijn proefschrift is goedgekeurd door de leescommissie! Dinsdag 21 juni om 12.15 is DE dag in het academiegebouw

Het heeft de nodige voeten in de aarde gehad. Maar…. *tromgeroffel* na 18 maanden onder review te zijn geweest bij diverse tijdschriften is artikel 4 geaccepteerd!

Hopelijk heb je genoten van de zomer, en toch het vakantiegevoel weten te vinden ondanks deze gekke tijd.

Het is een tijdje terug sinds de laatste mail (juni), tijd voor een update.

Artikel 4 (latente klassenanalyse) is na 8 maanden alsnog afgewezen door de editor, op basis van een reden die hij ook in de eerste versie had kunnen zien. Balen, maar we hebben hem alweer bij een ander tijdschrift ingediend. Hopelijk kunnen ze het stuk daar beter op waarde schatten.

Artikel 5 (validatie rouw cognitielijst) is ook voor de eerste keer ingediend. Ze lopen nu weer mooi gelijk, en het grote duimen is weer begonnen.

Artikel 6 (dagboek studie) begint eindelijk enige vorm te krijgen.

Veel herkenning en dingen die ik vanuit het onderzoek kan onderschrijven. En ja ik zit in de weekenden vaak nog te werken aan het onderzoek. Soms voelt dat als werk, omdat het voor geen meter lukt en ik niet de juiste referenties kan vinden. En andere momenten is het juist heerlijk om te doen.

Trouwens, is iets alleen werk, als je ervoor betaald wordt?

Gisteren voor de eerste keer sinds jaren een webinar gegeven over rouwen om baanverlies.

Werken voor Elkaar had het perfect geregeld. Zo luxe.

Ik moest wel echt wennen aan het ontbreken van sociale feedback. Af en toe schoot spontaan het onderzoek van Amy Cuddy door mijn hoofd, met haar sollicitatiegesprek ‘from hell’ omdat de interviewers geen sociale signalen afgaven aan de sollicitanten.

Mini college voor internationale studenten van klinische psychologie is klaar. Paul had gevraagd of ik dat wilde doen, en uiteraard had ik al toegezegd voor ik mij realiseerde hoeveel werk dat is. Enthousiasme kan soms een hardnekkige valkuil zijn.